ارائه مدل برنامه ریزی خطی بر مبنای

مدل میانگین – واریانس مارکویتز در انتخاب پرتفوی از دهه 1950 یکی از شناخته‌ترین مدل‌ها در مسائل مالی می‌باشد که تاکنون شاهد تحولات چشمگیری بوده است. نظریه پردازان مالی تلاش بسیاری در کاربردی‌تر کردن مدل های انتخاب پرتفوی داشته‌اند که باعث گردیده آنها را به سوی مدل‌های نوینی سوق دهد. در مقاله حاضر انتخاب پرتفوی به ترتیب در دو حالت مبهم و غیرمبهم مورد مطالعه قرار گرفته، مدل و الگوریتم‌های مرتبط با آنها ارائه می‌گردد و روش موثری برای تبدیل یک مسئله بهینه باتابع هدف غیرخطی یا محدودیت غیرخطی به یک مسئله خطی ارائه شده است که دشواری محاسبات را به مقدار زیادی کاهش می‌دهد. در هر دو مدل، ریسک به جای کوواریانس، به صورت مجموع قدرمطلق انحراف دارایی های ریسک‌دار و بازده به صورت بازده مورد انتظار منهای هزینه معاملاتی در نظر گرفته می شوند بگونه ای که هزینه معامله به عنوان تابع v شکل ناشی از تفاضل بین پرتفوی فعلی و پرتفوی جدید است. همچنین اثر ذهنی سرمایه‌گذار در مدل تصمیم‌گیری فازی منعکس می‌گردد. به منظور مقایسه دو مدل، 13 شرکت از 50 شرکت برتر پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران که بین سالهای 1382 تا 1391 فعالیت داشته‌اند به عنوان نمونه آماری این پژوهش انتخاب گردیده است. برای دستیابی به پرتفوی های مدل از نرم افزار DEA SOLVER استفاده شد. پس از مشخص شدن پرتفوی و محاسبه بازدهی و ریسک هر کدام از مدل ها، فرضیه پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS مورد آزمون قرار گرفت. نتایج تحقیق حاکی از آن است که بین دو مدل ارائه شده، مدل پیشنهادی انتخاب پرتفوی براساس تئوری تصمیم‌گیری فازی می‌تواند راهبردی مطلوب برای پرتفوی برطبق درجه رضایت سرمایه‌گذار ایجاد نماید